YALNIZLIK DEYİNCE....

Yalnızlık deyince yalnızlıktan ne anladığımıza bağlıdır. Yani görecelidir. Her kezin kendine göre bir yorumu vardır. Kimine göre yanında kimse olmaması onu yalnız yapar. Kimisi de hayat arkadaşı olmadığında kendini yalnız sayar. Kimi insanlar da etrafında binlerce insan olmasına rağmen yalnızdır. Kimin dostu yoktur, evladı yoktur v.s. Benim yalnızlığım da fikren yalnızlık. Yani fikirlerimi, düşüncelerimi anlayacak kimse olmadığından kalabalıklar içinde ben yapayalnızım. İnsanların hayattan aldıkları zevkler o kadar bana boş geliyor ki sadece bunları yapmak için gelmiş olamayız diyorum bu dünya ya. Yani lüks evim, son model arabam, atım, yatım, v.s. gibi sadece dünyevi şeylerle oyalanmaya gelmiş olamayız diyorum. Bunlara sahip olmak için sürekli çalışmak ve paradan başka hiç bir şey düşünmemek. Hedefte sadece para para para. İşte bize fırsat denilen aslında bizi köle gibi kullanan sistemin içerisine böylelikle sokuluyoruz. Bu arada lüks hayat özendiriliyor ve borçlandırılıyoruz. Borçları ödeyemezsen yapılacak şeyler çok az. Ya paşa paşa cezanı yatarsın yada bu parayı ne şekilde bulursan bulursun ve ödersin başka şansın yok. Bakıyorsun bir de özendirme sistemi var toplum arasında. A filanın oğlu filan yerde çalışıyormuş, çok da iyi maaşı varmış bak evini arabasını almış gibi. Toplumsal baskılar , gösteriş, kıyas ve benim neyim eksik diyen insanlar doldurmuş her yeri.  Sadece hedefe kilitlenmiş şahin gibiler. Başka bir düşünceleri yok. Bir bakın bir tek konu da konuşacak insan kalmamış. Ya insanların yapmak istedikleri yada etrafında ki insanların ne yaptıkları Bu durumdan sıkılıp da ya bir şeyler okuyayım  ufkum açılsın diyen de yok. Kulaktan dolma yarım yamalak bilgileri ile bir de ahkâm kesenler yok mu? Çok bilmişler mi dersin yanlışını anlayıp da pişkin pişkin gülen mi? Bakıyorsun kendini geliştirmiş yaşamının anlamını bilerek yaşayanlar o kadar az ki?  Böyle giderse cahil olan  bu toplum için de etrafınız da ne kadar insan olursa olsun siz hep yalnızsınız...